امامت، یعنى همان اوج معناى مطلوب ادارة جامعه در مقابل انواع و اقسام مدیریت های جامعه که از ضعفها و شهوات و نخوت و فزون طلبىِ انسانى سرچشمه مىگیرد. اسلام شیوه و نسخة امامت را به بشریت ارائه می کند ؛ یعنى اینکه یک انسان، هم دلش از فیض هدایت الهى سرشار و لبریز باشد، هم معارف دین را بشناسد و بفهمد -یعنى راه را درست تشخیص دهد هم داراى قدرت عملکرد باشد- که «یا یَحیى خُذِ الکِتابَ بِقُوَّةٍ » - هم جان و خواست و زندگى شخصى برایش حائز اهمیت نباشد؛ اما جان و زندگى و سعادت انسا نها براى او همه چیز باشد؛ که امیرالمؤمنین در کمتر از پنج سال حکومت خود، این را در عمل نشان داد. شما مى بینید که مدت کوتاهِ کمتر از پنج سال حکومت امیرالمؤمنین، به عنوانِ یک نمونه و الگو و چیزى که بشریت آن را هرگز فراموش نخواهد کرد، در طول قر نها همچنان می درخشد و باقى مانده است. این نتیجة درس و معنا و تفسیر واقعة غدیر است. 1380/12/12
